Szary dzień.

Jaa, prawie połowa września.
Gdzie to wrześniowe światło? Gdzie babie lato i kropelkowe pajęczynki?
Więcej deszczu i szarości, aniżeli chociaż kapeczki najpiękniejszych wrześniowych detali.
Ale to dopiero pół miesiąca, trzeba mieć nadzieję, że jego druga połowa będzie bardziej pogodna i przyjemna.

Czas upływa mi na pracach domowych, wszystkie brzoskwinki chociażby pływają już w kompocikach, półki uginają się od wszelakich soków, dżemów i innych przetworów; a reszta dnia leci na sprawdzaniu w głupim systemie USOS, czy wreszcie mój dyplom ukończenia licencjatu jest do odbioru. NIE, NIE JEST. 
Planu zajęć na razie również nie ma.
Chciałabym już mieć spokojną głowę i nie rozmyślać, czy zimą będę kwitła na mrozie w oczekiwaniu na zajęcia,a potem na busa.


Już chciałabym trochę iść na studia, ruszyć ten zastały móżdżek, wysilić do myślenia i do działania. 
Owszem, może i jestem pożyteczna w domu, ale brakuje mi rosyjskiego świerkania.
Nie ma kto mi odświerkać.

Robię zdjęcia, łażę po polach i czekam na złotą jesień.
Parę słonecznych momentów uchwyconych na zdjęciach:

PERFEKCYJNA LISOPEŁA!!!! 
Sama nie wiem, dlaczego tak się tym zdjęciem zachwycam, ale uważam, że ma coś w sobie.
Jest takie wewnętrznie mrrrau.

Kwiatuszkowo, moje ulubione. 

Łiiii, żaba! Mój książę! 

Mały dinozaur. 

Ale urodzaj na rzadko spotykane zwierzaczki!

Żabka, jaszczur, a teraz mały jeżyk! 

I niedzielne ognisko nad rzeką.

Nie ma to jak jabłko z ogniska, o jaaaa. 

Ziemniaki, które uwielbiam, przy jabłku jednak wymiękają. 

Wesoło, kolorowo.

Oby tak zawsze było.