Lepsze od gór są tylko góry.

Góry, ponad 12 godzin na szlaku, prawie 35 km, 700 zdjęć (!) oraz duża dawka endorfin i witaminy D- oto recepta na szczęście! Za każdym powtarzam: "Czegoś tak pięknego jeszcze w życiu nie widziałam!" A potem trafia się kolejny taki wojaż i o, znowu wydaję się być niesłowna. Tak za każdym razem- zachwytu zawsze mało!

Baterie mojego organizmu powoli zaczęły migać, ostrzegając: „Uwaga! Niski poziom! Doładuj akumulatory!” Moi szefowie chyba zdążyli już przyzwyczaić się do moich fanaberii i spontanicznych wyjazdów, więc nie było nawet chwili zastanowienia. Skorzystałam z dobrych prognoz, zabukowałam bilety i o 2:30 we wtorek wstałam, by ruszyć w stronę Tatr.

Prognozy się sprawdziły. „W czepku urodzona!” – mówią o mnie. Ja znowu komentuję to: „Głupi ma zawsze szczęście”! O godzinie 6 dziarskim krokiem ruszyłam w stronę Kuźnic. Na chodniku spotkałam łanię z dwoma cielakami, przyglądającymi mi się z zaciekawieniem, i od razu wiedziałam: to będzie dobry dzień.

No to w drogę!! 

Giewont na dzień dobry :) 

Cudownie jest iść, kiedy słońce jest przede mną i wiem, że będzie pięknie, i idę szybciej, by jak najdłużej móc napawać się widokiem, i nigdy dość, i byle dalej, i... o mamo. Jak ja to uwielbiam! 

Patrzcie, ileż kolorów! 

Jesień, zima, słońce niczym w lecie- wszystko na raz! 

Feeria barw i wrażeń. 

Na szlaku. 

Słońce wychodzi zza gór.

Selfie z górami. :D 

Hala Gąsienicowa- za każdym razem tak samo zachwyca!!! 

Nie można się napatrzeć! 

Jest bajecznie. 

Zabawy w łapanie słonka. :) 

Cztery pory roku? 

W stronę Czarnego Stawu Gąsienicowego.

Już nie mogę doczekać się widoku... Jeszcze parę kroków!

I jest. Czarny Staw Gąsienicowy w pełnej okazałości.

I, co najważniejsze- BEZ LUDZI!!! 

Mały Rudzik, spotkany na szlaku. 

Ruszamy w górę! Na Kasprowy! 

Mhm, w górę! 

W pewnym momencie moje śrubki w dupie trochę się zmęczyły, ale usłyszałam, że już niedaleko po lewej stronie czeka mnie niezapomniany widok: PASĄCE SIĘ CZTERY KOZICE!!!! 

Dwie z czterech.

Leżały niewzruszone, przegryzając trawę. 

-No heeej, co się gapisz, Kozic nie widziałaś?! :P 

-No heeej. Wiesz co? Czterech jeszcze nie!

-Aha, to gap się dalej. 

No to się gapię! 

Niewzruszeni: i góra i Kozica. 

Och i ach, Czerwone Wierchy kuszą jak szalone!!! 

Tatrzański pejzaż. 

Tutaj niby śnieg, a w powietrzu lato! 

Brunatne Czerwone Wierchy. 

Tatry w pełnej okazałości. 

Szlak na Świnicę. 

Widok ze szczytu Liliowe. 

Wchłaniamy widoki. 

"Złap mnie za rękę i pobiegnijmy!"

A Agusia zrobi zdjęcie. :D 

Ciągle nie mam dość. :) 

Szlaczki. 

Oooo, to jest zdjęcie, które poleca się na fototapetę!!! 

Dalej siedzę i chłonę.

(to dlatego mi tak ryja zjarało!) 

Czarny Staw Gąsienicowy.

Faktycznie- ciemny! 

Z powrotem na Halę Gąsienicową.

Na zachód słońca! 

Złota godzina. 

Pamiętacie kwitnącą na różowo wierzbówkę? Tyle z niej zostało :) 

Wolicie wschód, czy zachód słońca na Hali Gąsienicowej?

Ja sama nie wiem, ciężko się zdecydować i zdecydować się na jeden wariant! :D 

Przełęcz między Kopami.

Aga znowu siedzi w krzakach, nogi wystawiła i czeka, aż słońce schowa się za górami.

Ludzie uśmiechają się, a ja, niewzruszona, sobie siedzę i chłonę. :) 

Widok z Boczania.

PS. Przez Jaworzynkę lepiej mi się szło.

Babia Góra, całkiem od drugiej strony niż widzę ją codziennie.

Tak na dobranoc. :) 

To by było na tyle. 

Póki co brak planów na przyszłość.

Same się wyklują- pewnie znowu z dnia na dzień. :D