Laponia. Część II.

Juuupiiii, zdałam literaturę! Trochę mnie nasz szanowny pan Danilewskij zmiażdżył ( NA SZCZĘŚCIE NIE ZJADŁ, JAK TO STRASZY SPÓŹNIALSKICH ), ale koniec końców dostałam ocenę B, co teoretycznie odpowiada polskiej piątce.
Ortografia też była w porządku.
Nic, tylko się cieszyć.

MOGĘ SZALEĆ DO KOŃCA SWEGO POBYTU W ESTONII, yeeaaah!
No właśnie; a'propos. Cieszcie się i radujcie, bo to ostatnie doniesienia z Estonii! Na święta będę już w Polsce.
Spodobało mi się jednak pisanie tutaj- rzecz jasna nie odpuszczę więc zaglądania czasem na fiedkowy blog i dodawania refleksji okraszonych najnowszymi zdjęciami.
Dzikie wojaże ustąpią miejsca kroplom rosy, Wani i Kotikam, ale.. CZEMU NIE. ;)

Wracając do Laponii!!!

Nocowaliśmy w Kuusamo.
Sobota była bardzo obfita w wydarzenia.
Dzień zaczęliśmy od śniadania o 8 rano, potem od razu ruszyliśmy na farmę reniferów.

Chatka Rudolfa. ^^ 

 Kawa i drożdżówka dla każdego!

Ojejciujejciujejciuuuuu! <3

Mieliśmy również " kulig " reniferami! Sami nimi kierowaliśmy. 
Mój był tak zajebiście powolny.... " Wyciurany " po prostu.
Ale chociaż szedł, a nie stanął pośrodku drogi! :D

Albinosek! <3

Potem pojechaliśmy na farmę psów husky.

Największe cudaki: jedno oko niebieskie, drugie brązowe. 

 Psi zaprzęg. 

A ten se siedział i spoglądał! Skubaniec! 

Malutki husky! 

Następnym punktem podboju Laponii był kurort narciarski Ruka w Kuusamo. Tam, gdzie skaczą i szaleją na nartach. 
Takie oto pejzaże: 

Mini-dygresja co do zdjęcia poniżej.

Łaziłam non stop z Hubertem i dwoma Słowakami.

Chcą zdjęcie- no ok, już się robi. Noł problem.

I w pewnym momencie Słowaki: A my z Tobą też chcemy mieć!

-Ok, no na jednym zdjęciu mogę być! 

Hubertowi dałam aparat, cyk, ładnie-elegancko... A TU MNIE TE GŁUPKI DO ŚNIEGU WRZUCIŁY! Do najgłębszej zaspy!!! 

Zaczęłam ich gonić, to znowu skończyłam w śniegu.

I znowu.

I znowu.

I taka oto zajebiście szczęśliwa byłam, o.

UPAĆKANA ŚNIEGIEM.

(całe szczęście, że czystszy odcień bieli, a nie jakiś szary syf! ) ;)

Po powrocie do Kuusamo poszliśmy do najprawdziwszej fińskiej sauny.

OCH I ACH.

A co najśmieszniejsze! Uwaga: brzmi potwornie.

Smaży się w tej saunie, smaży.. a kiedy nie można już wytrzymać, leci się na pole i- do wyboru, do koloru:

-BAM! do śniegu

-SIUUUP! do przerębli w zamarzniętym jeziorze! 

Wszem i wobec stwierdzam, że woda w jeziorze jest trzy razy lepsza niż wytarzać się w śniegu. ;)

Ale mówię Wam- CO ZA PRZEŻYCIA! 

Co jeszcze?
Zapomniałam o tym wspomnieć wcześniej. W piątek wieczorem całą bandą wybraliśmy się na sanki. TAK, DZIECI POSZŁY NA SANKI. Z 10 lat chyba nie jeździłam, a tutaj... ech. STARE KONIE, A SZALAŁY GORZEJ JAK DZIECI. :D
W sobotę wieczorem, idąc polować na zorzę, znowu zabraliśmy sanki.
Nie wspominając, że w sobotę ( przepraszam, to już była niedziela! ) sanki po raz kolejny poszły w ruch w okolicach 3 w nocy!
TRZEBA BYĆ NIENORMALNYM. 
Mało powiedziane. 
Sanki jako największa atrakcja! 
Zaraz po zorzy, rzecz jasna. :)
I statywnie z sanek.

W niedzielę ( pomijając fakt nocnych sanek, herbaty o piątej rano i kawałów po słowacku ) mogliśmy pospać ( rzecz jasna zgodnie z teorią ) dłużej. 

Po 12 wyjechaliśmy w stronę Parku Narodowego. Spacer w naturze.

Wszystko cudnie- pięknie, dech zapiera w piersiach, gdyby nie malutki, drobny detal.

Tego dnia słupek rtęci dobił....

- 30 STOPNI. 

Widzicie ten mróz?! 

Trochę paluszki czuć przestałam, wkurzały mnie moje buty ( podobno zostałam mianowana największą atrakcją tego parku ), bo albo non-stop się wywalałam, albo z górki zejść nie mogłam, albo wejść pod nią...

I kończyło się tak, że byłam asekurowana i z przodu i z tyłu, bo inaczej to ni kroka :D 

Masakra. 

Ale i tak najlepsze było ognisko potem. Na takim mrozie! 

I kiełbachy.

A oto i potwierdzenie..

ŻEBY NIE BYŁO, ŻE GOŁOSŁOWNA JESTEM I BAJKI PLOTĘ!!! 

Pobyt w Laponii dobiegł końca, przed nami całonocna podróż do Helsinek. 

Helsinki po 8 rano:

Aniu, znowu dla Ciebie! 

Wspominałam już, że ścian Ci braknie na zdjęcia mostów? :) 

Helsinki gotowe na święta. 

To już z promu, jak wypływaliśmy z portu do Tallinna. 

Podsumowanie fińskiej wycieczki:

<< FINLANDIA. >>

Nic dodać nic ująć.  

I jeszcze jeden pięknooki na koniec. :)

( mam nadzieję, że mój Vincent się nie pogniewa! ) 

Nuuuuu, udało mi się mniej więcej wszystko streścić!

Cóż mogę dodać jako refleksję...

Pitera nie przebije, ale to była niesamowita wycieczka, pełna wrażeń i niezapomnianych przeżyć.

I mogłam się przekonać, że zima może być naprawdę piękna.

Zimę można lubić. Jednak....

5 dni, nie dłużej. :))))