Środa jak niedziela.

11. listopada.
98. rocznica odzyskania niepodległości przez Polskę. Za dwa lata będzie biba. ;)

Piąty dzień lenistwa. Tak jakoś się złożyło, że po weekendzie- w poniedziałek nie poszłam na białoruski, wtorek był wolnym, dziś ustawowo wszyscy mają wolne...
Tyle laby. To źle wpływa.

Powrót do szarej rzeczywistości...
Zaczął się listopad w swojej pełnej okazałości: z nieustającą mżawką, mgłami i błotkiem. Słońce zachodzi przed 16, więc praktycznie już po 15 jest szaro, buro i ponuro.
Taka pora do czytania smutnych książek, wierszy Staffa i Tetmajera.

SPLEEN.

Gdyby chociaż jakaś pogoda cudna była, można by to sensownie wykorzystać, a tak to, nie licząc niedzieli, praktycznie siedzę i się lenię. Nuuu, rzecz jasna piję kawę, pożeram książki, łażę tu i tam, przeglądam zdjęcia... I tu nagle przypominam sobie, że na jutrzejsze seminarium są do przeczytania dwa artykuły, każdy po jakieś 30 stron. Cudnie! Będę czytać rano. Póki co trwajmy w błogim nieróbstwie.


Ostatnio w ogródku takiego oto gościa spotkałam. Trochę mi się go żal zrobiło, że jakiś rudy stwór z aparatem zakłóca jego sen, w dodatku ziuga i chce go obrócić... a on się tylko łapką zasłaniał. Bardzo wdzięczny i słodki model. W końcu się otrząsnął i sobie poszedł, zapewne w bardziej ciche miejsce i nie w zasięgu mojego wzroku. ;)

A tu już mój domownik. Lisa znalazła sobie nową miejscówkę do spania- zawija się w firankę, formuje kształtny bochen i śpi tak pół dnia. :D

A teraz parę pejzaży ostatnich dni. W sumie piszę dziś po to, by je Wam pokazać i dodać otuchy na te szare wieczory :D

Kwintesencja listopada, czyż nie? ;)

Niedzielny spacer.

Pogoda dopisała. Słońce, chmurki i lekki wiatr, czyli 3 w  1 - wszystko, co najbardziej lubię :D

Taaakie widoki... taaakie pejzaże! 

Tak. Niedziela była definitywnie dniem niepasującym do zaszufladkowania razem z wszystkimi szarymi, listopadowymi dniami... Mam nadzieję, że druga połowa miesiąca okaże się bardziej łaskawa i zaszczyci nas jeszcze piękną, ciepłą jesienią. :)

Na sam koniec taki oto skromny zachód słońca, tuż zza płota.

Jakoś weny mi dziś brakuje, chyba podobnie jak cukru, trzeba coś słodkiego sobie zjeść, dla dodania animuszu. I wreszcie zacząć czytać te śmieszne artykuły... 

Trzymajcie się ciepło, ściskam Was serdecznie!